Fàilte gu trom-oidhche dùisg Momoko. Chaidh cùisean a rèiteach. Bha iad! Bhathar a ’moladh gun deach i gu sgoil àbhaisteach, gun do rinn i caraidean àbhaisteach, agus gun do lean i beatha àbhaisteach blàth. Ach tha an cruinne-cè dìreach an-iochdmhor, gu h-iriosal, gu mì-chothromach, agus mar sin lorg i i fhèin air a tilgeil a-mach às an taigh, steigte ann an sgoil-chòmhnaidh do bhalaich gu lèir le companach seòmar air a bheil gràin aice, mallaichte le gearradh fuilt falaichte agus a ’caitheamh aodach a tha, gu fìrinneach, chan fhaiceadh i marbh i.
Agus is e an aon rud a tha nas miosa na an suidheachadh a th ’aice an-dràsta am fear anns am bi i ma tha duine sam bith a’ tuigsinn gu bheil i, gu dearbh, na nighean. Tha a h-uile dad ceàrr! A h-uile dad! Gu sònraichte leis an fhìrinn, eadhon ged a tha i air a cuairteachadh le balaich iongantach eireachdail, tha na cothroman romansa aice nas lugha na neoni. Ach le beatha cho toinnte, tha rudeigin ceangailte ri thoirt seachad. Gu dearbh, rinn e dìreach. Damn.
